Hoscakal Kucugum...
Seni televizyonda gordum bugun. Cansiz bedenini cikardilar betonlarin altindan. Daha once hic gormemistim yuzunu. Nasil gulerdin, nasil aglardin bilmiyorum. Guzeldin ama.
Kisacik saclarindan, zayif vucudundan bir de uzerine coken binadan anladim bir gariban cocugu oldugunu. Bes yaslarindaydin her halde. Simsiki kapaliydi gozlerin. Olum vakti geldiginde ya uyuyordun, ya da gormek istemedin o kabusu.
Simdi, o binada olume mahkum edenlerin yaptigi, toplu mezarlardan birindesin. Belki seni de kepceyle attilar o cukura. Ama ne onemi var ki bunun o yasananlardan sonra? Ne onemi var ki korpecik vucudun o tabuttan binalar altinda ezildikten sonra
Annen de oradaydi tam yani basinda. O da betonlarin uzerine uzanmisti. Belki senden farkli olarak kalbi carpiyordu onun. Soluk alip veriyordu belki. Ama hareketsiz bedeninden, olum kokan betonlara suzulen sicak gozyaslari olmasa anlayamazdim yasadigini. Bagirmiyordu artik, feryat etmiyordu. iki gun boyunca yardim istedikten sonra, seni yasatamamanin ofkesiyle bakiyordu sadece. Oylesine hareketsiz, oylesine cansiz bedeninde alev alev yanan gozlerinden bir an gelince patlayacak ve cevresini alevler icinde birakacak bir yuregi hissettim o sayili saniyelerde.
Yine o bir iki karelik goruntude, kucuk cansiz ellerine uzanan isci elleri vardi kucugum. Kim bilir, belki senin gibi kisacik saclari olan, zayif cocuklari vardi onlarinda belli ki; evlatlarinin yari ac yari tok buyutmenin, sonra kahredici olumlerde kaybetmenin acisini hissedebiliyorlardi onlar. O yuzden canla basla, o yuzden en yuksek dayanýsma bilinciyle kaldiriyorlardi uzerindeki betonlari.
Bir tek sen olsaydin boylesine aci bir olumu tadan, bir tek sen olsaydin henuz yasami tanimadan korkuyu, dehseti ve caresizligi taniyan, bir senin annenin babanin olsaydi bu derin ofke, bu isyan dolu bakýslar; belki de olumun aci bir talihsizlik olurdu sadece.
Ama hayir. Yalniz degilsin, binlerce var senin gibi. Gocukler altinda kalan binlerce insan, il felaketten kurtulsa da kayiplariyla, sefaletiyle, acilariyla daha beter olumlere mahkum edilen binlerce acili yurek.
Biliyor musun, seni olduren o deprem degildi. Katil seni ve senin gibi binlercesini, on binlercesini, milyonlarcasini o tabutlarda yasamaya mahkum eden daha fazla kar icin on binlerce yasami, seve seve olumlere atabilen mutahitler; felaketten sonra yasama umuduyla gocukler altinda bekleyenlerle yakinlarini, halki; acisiyla, caresizligiyle, sefaletiyle, cesetleriyle, hastaliklariyla bir sure sonra bas basa birakan; kaybedilen canlardan cok, uc gunde, bes gunde ugradigi ekonomik zararlarin hesabini yapan, sonra da olum bilancosunu yine onlarin hesabina calisan muteahhitlere cikaran, kan emici insanlardi.Elbette bilmiyordun tum bunlari o dehset dolu saniyelerde. Bilmiyordun, sutunun, etinin, ekmeginin, sonra oyunlarinin ve insan yaninin ve en sonunda yasaminin neden calindigini.
Nasil bilebilirdin ki? Kucucuktun daha. Yasadin cirkinliklerin otesini goremiyordun henuz. Anlam veremiyordun suphesiz dunyada olup bitenlere; yalnizca ozluyordun senden calinanlari... Tipki her insan evladi gibi.
Bilmiyorum, o kisacik yasaminda sana, tum bunlarin sona erecegini, senin cocuklugun icin gec olsa bile, senden sonra dogacaklarin doyasiya oynayacagini ve yasayacagini soyleyen oldu mu hic... Kucuk yüreginde bir umut isigi yakmak isterdim bende. Bu kabusun bir gun bitecegini bir kerecik olsun duymani, bir kerecik olsun guzel bir yasami hayal edebilmeni isterdim.
Senin icin cok gec biliyorum. Seni yasama dondurmek, seni o guzel dunyada yasatmak, artik imkansiz. Beni duyamazsin, onu da biliyorum. Ancak yine de inatla, ofkeyle haykirmak istiyorum;
Unutanlar olsada ben asla unutmayacagim kucugum...